Πόση ειλικρίνεια ή αυθάδεια πρέπει να σε χαρακτηρίζει για να δώσεις μία συνέντευξη στον ίδιο σου τον εαυτό;
Αυτοσαρκασμός ή υπέρογκος ναρκισσισμός;
Οι απορίες μου λύνονται ή όχι μέσα απο την στήλη, αυτή την λατρεμένη.
Μία ακόμη υπέροχη προσωπικότητα μου έκανε την τιμή να πάρει συνέντευξη από τον ίδιο της τον εαυτό.
Κυρίες, κύριοι…
Η απίθανη Λίλλυ Σπαντιδάκη !
- Ποια είμαι και πού μου ‘ρθε να μου πάρω συνέντευξη;
Είμαι η Λίλλυ Σπαντιδάκη, συγγραφέας -αν και δεν το δηλώνω ευθαρσώς. «Γράφω μυθιστορήματα» λέω, γιατί το «συγγραφέας» όπως και το «Ελισάβετ» που είναι το βαπτιστικό μου, μου προκαλούν ένα δέος και θεωρώ ότι δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί για να τα κατακτήσω. Τώρα, γιατί μου παίρνω συνέντευξη. Funny story, αλλά η αγαπητή Μαρία από το PENYPENY.GR μου είπε ότι θα ήθελε να με ρωτήσω κάποια πράγματα οπότε, εδώ είμαστε.
- Γιατί πάω και γράφω μυθιστορήματα σεταρισμένα στο παρελθόν;
Γιατί έχω καλύτερη προοπτική. Έχω μια φυσική πρεσβυωπία στην οπτική των πραγμάτων. Όσο πιο μακριά είναι [ή είμαι -εξαρτάται από ποια γωνία θες να το δεις] τόσο καλύτερα μπορώ να τα διακρίνω στο σύνολο. Τώρα, πιο συγκεκριμένα, Παρίσι 1930 και Νέα Ορλεάνη 1963. Και ποιος δε θα ήθελε να μπορούσε μαγικά να βρεθεί, έστω και για λίγο εκεί;
- Ποια από τις δύο μου ηρωίδες συμπαθώ πιο πολύ; Τη Ζιλιέτ από το «Χωρίς Σκηνή» ή τη Ζόλα από το «Ο διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ»;
Αυτό που με βάζω να διαλέξω μεταξύ των παιδιών μου, το θεωρώ απαράδεκτο. Την Ζιλιέτ. Γιατί είναι η πρωτότοκη. Η Ζόλα είναι λίγο καθικάκι. Αλλά την αγαπάω κι αυτήν. Οπότε ναι. Τη Ζόλα. Αλλά η Ζιλιέτ, εδώ που τα λέμε έχει λίγη περισσότερη βαρύτητα σα χαρακτήρας, μπορώ να τη συμπονέσω. Ναι, αλλά η Ζόλα έχει μια δυναμικότητα που δεν μπορώ να την παραβλέψω, οπότε Ζόλα. Όχι. Ζιλιέτ. Όχι. Ζόλα. Ζιλιέτ. Ζόλα.
- Πώς μου κατέβηκε να γίνω συγγραφέας;
Για πες μου; Η δασκάλα μου στα αγγλικά φταίει που μια μέρα -χειμώνας ήτανε, το θυμάμαι γιατί φορούσα αυτό το απαίσιο μπλε ζιβάγκο που είχα για καλό τότε, γιατί είχα χάσει τα πρώτα 17 κιλά από τα 35 που έπρεπε, ναι ήμουν υπέρβαρη και ναι έκανα και μπαλέτο, μην τα ρωτάς- μου είπε ότι δεν μπορεί άλλο πια με τις εκθέσεις μου. Όλο την παρασύρουν, μου είπε, οι ιστορίες και ξεχνάει να μου τις διορθώσει. Συγγραφέας πρέπει να γίνω, είπε. Ε και την εμπιστεύομαι εγώ την Mrs. Christina, να της φέρω αντίρρηση;
- Θα έπαιρνα 5η γάτα;
Εννοείται. Απλώς μη δημοσιεύσω την συνέντευξη. Νομίζω ότι αν τη διαβάσει ο σύζυγος θα με πετάξει έξω από το σπίτι. Και θα μείνει μόνος του με τις 5 γάτες. Τον σκοπό θα τον έχω πετύχει, πάντως, πέμπτη γάτα θα ‘χω.
- Αν είχα μόνο ένα χρόνο μπροστά μου, τι θα έκανα;
Ε. Δεν υπάρχει αυτό. Δεν μπορώ να τα βάλω σε τάξη. Έχω να τελειώσω το μυθιστόρημα life project που γράφω και σχεδιάζω από τα είκοσι μου. Έχω 8 σκαλέτες να με περιμένουν να τους δώσω ζωή. Έχω να πάω στο Τόκυο, στο Τέξας και άλλη μια φορά στην Καλιφόρνια. Έχω επίσης να πάω στο Κονγκό και στην Ινδία. Επίσης δεν έχω τελειώσει [ούτε ξεκινήσει, εδώ που τα λέμε] με τα τατουάζ μου.
Μάλλον τελικά, θα ξανάρχιζα φωνητική.
- Θα τα παρατούσα όλα για να γίνω πριγκίπισσα;
Μιλάμε πάντα για Disney πριγκίπισσα έτσι; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ; Πού είναι ο animator μου;
- Γράφω τίποτ’ άλλο ή περιμένω να περάσει το hype της Ζόλα;
Αμ δε γράφω; Γράφω. Αλλά μη και δεν ασχοληθώ λίγο με τη Ζόλα, θα έρθει να με τσιγκλήσει, να μου κρατήσει μούτρα, να βάλει τις φωνές. Όχι πως είναι απαιτητική, πού μου ‘ρθε, απλώς να, δε με αφήνει να γράψω και ιδιαίτερα πολύ. Τον Σεπτέμβρη θα με φέρει πάλι στην Ελλάδα να την παρουσιάσω σε Κρήτη, Βόλο και Αθήνα.
- Άκουγα όντως blues όταν έγραφα το «Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ»;
Άκουγα. Όντως άκουγα. Και το κουσούρι έχει έρθει πιο πριν. Από τη Ζιλιέτ. Με Έλλα Φιτζέραλντ κι Έττα Τζέιμς γράφτηκαν κι οι δύο. Απλώς στη μία φαίνεται απροκάλυπτα.
- Αλήθεια τώρα;
Όχι. 😉
Βιογραφικό Σημείωμα (μάλλον)
Γεννήθηκα την 5η µέρα του Γενάρη, ηµέρα Πέµπτη. Μόνο το 1984 µου τα χάλασε για να έχω το σερί στο 5, αλλά εξακολουθεί να είναι το τυχερό µου νούµερο. Δεν έγινα µπαλαρίνα, δεν έγινα ηθοποιός και δεν έγινα τραγουδίστρια. Αποφάσισα να γίνω όλα µαζί και πολλά περισσότερα στην τρικυµιώδη ηλικία των 15, που µε το ζόρι –η αλήθεια είναι– θυµόµουν κατά πού έπεφτε το σχολείο µου (γεια σας παλιοί µου καθηγητές!), αλλά τα µυθιστορήµατα τα κατάπινα σαν στραγάλια. Θήτευσα σε εκδότες, σε περιοδικά ως βιβλιοκριτικός και ξεπέρασα το stage fright µου παρουσιάζοντας άλλους συγγραφείς σε εκδηλώσεις.
Το «Χωρίς Σκηνή» είναι το πρώτο µου µυθιστόρηµα και διαδραµατίζεται στο Παρίσι του 1930.
«Ο διάβολος τραγουδούσε τα µπλουζ» είναι το δεύτερο µυθιστόρηµά µου. Έπειτα από ώριµη σκέψη συνειδητοποίησα ότι είµαι τελικά συγγραφέας-time traveler και θα είναι κρίµα να µην το αξιοποιήσω, κι έτσι, προς το παρόν, ό,τι έχω γράψει και είναι υπό έκδοση, αφορά άλλη χώρα, άλλη εποχή.
Έχω 4 γατιά και µε το ζόρι συγκρατούµαι να µην πάρω άλλο, µισώ τις δίαιτες κι όλο κάνω, αγαπώ τη Λάνα Ντελ Ρέι και την Τέιλορ Σουίφτ (το έχει καταλάβει όλη η γειτονιά των Εξαρχείων και του Δουβλίνου) και το καλύτερό µου µέρος της ηµέρας είναι στον καναπέ µε ένα κοµµάτι πίτσα και να παρακολουθώ talent shows µε τον άντρα µου. Κι όταν γράφω µπορεί να γίνω λίγο απότοµη, να µε συγχωράτε.
Η συγγραφέας Λίλλυ Σπαντιδάκη και οι εκδόσεις ΠΗΓΗ, με αφορμή την συνέντευξη στο PENYPENY.GR κληρώνουν ένα αντίτυπο του μυθιστορήματος “Ο Διάβολος Τραγουδούσε Τα Μπλούζ”.
