Είμαστε σπίτι. Και αυτές οι μέρες μάλιστα, του Πάσχα, εντείνουν το συναίσθημα που ήδη είναι φορτισμένο. Μένουμε σπίτι για λόγους καθόλου ευχάριστους. Οι ειδήσεις, τα θύματα της πανδημίας, η δύσκολη αυτή περίοδος μας έχει επηρεάσει όλους και προσπαθούμε, με υπομονή, να διατηρήσουμε την ψυχολογία μας. Καραντίνα. Και πολύς ελεύθερος χρόνος. Που δεν θα ήταν καθόλου κακό να προσπαθήσουμε να αποκομίσουμε και κάτι καλό -στα πλαίσια που αυτό είναι εφικτό. Τι θα έλεγες λοιπόν να εκμεταλλευθείς το χρόνο, τον εγκλεισμό και να έρθεις πιο κοντά με τον εαυτό σου; Η ψυχοθεραπεύτρια Μαρίνα Μόσχα μας βοηθάει…
Αναρωτιέσαι τι να κάνεις τώρα που “μένουμε σπίτι” για να περάσεις το χρόνο σου. Τι σου αρέσει και τι όχι, τι θέλεις και τι δεν θέλεις, εκκρεμότητες που περιμένουν να τις τακτοποιήσεις, δουλειές του σπιτιού, τηλεργασία σε περίπτωση που δουλεύεις από το σπίτι, βιντεοκλήσεις με φίλους, γυμναστική, διάβασμα, μουσική… Αν μάλιστα ανοίξεις και το διαδίκτυο θα βρεις χίλιους τρόπους για να περάσεις την ώρα σου.
Εγώ όμως δεν θα μείνω στο τι μπορείς να κάνεις όσο μένεις μέσα. Θα μείνω στο κατά πόσο μπορείς να μείνεις εσύ με εσένα, παρέα με το εαυτό σου, να μιλήσεις μαζί του, να συζητήσετε, ακόμη και να τσακωθείτε… Πιο απλά, να γνωριστείτε και να ενισχύσετε τη σχέση σας.
Είναι αλήθεια πως στην καθημερινότητα, έτσι τουλάχιστον όπως την ξέραμε, δεν αφιερώναμε χρόνο στο να μάθουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχτούμε, το πιο πιθανό ήταν πως ενδεχομένως να γεμίζαμε το πρόγραμμά μας -έστω και χωρίς να το καταλαβαίνουμε- για να μην μείνουμε μόνοι μαζί του.
Και όμως, ενώ όλα γύρω μας αλλάζουν -δες τι γίνεται σε όλον τον κόσμο με την πανδημία- το μόνο που μπορεί να παραμείνει σταθερό είναι η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Μία σχέση που καθορίζει σε σημαντικό βαθμό και τις σχέσεις που θα αναπτύξουμε με τους άλλους ανθρώπους, την αλληλεπίδρασή μας, τις επιλογές μας, τον ερωτικό μας σύντροφο. Είναι η αντανάκλαση στον καθρέφτη όπου αν δεν αγαπώ εμένα δεν μπορώ να αγαπήσω εσένα αλλά και παράλληλα να σε πείσω πως αξίζω να με αγαπήσεις, περνώντας μηνύματα αναξιότητας και αυτό-υποτίμησης, αν πιστεύω πως δεν αξίζω να αγαπηθώ!
Αυτό το διάστημα λοιπόν, δίνεται η ευκαιρία σε όλους μας, αν θέλουμε και μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε -δεν είναι βέβαια καθόλου έτσι εύκολο όπως γράφεται- να έρθουμε σε επαφή με τα βασικά μας κομμάτια, κομμάτια που ίσως και να μας ενοχλούν, να ντρεπόμαστε για αυτά θεωρώντας τα αδυναμίες…
-Ξεκινώ λοιπόν από την αποδοχή “έτσι όπως είμαι”. Χωρίς να πρέπει να αλλάξω κάτι, έτσι απλά, στέκομαι και με παρατηρώ, με αγκαλιάζω και σταδιακά σέβομαι τις ιδιαιτερότητές μου. Με βάζω να σταθώ απέναντί μου και μου φέρομαι σαν να έχω έναν άλλον άνθρωπο που τον φιλοξενώ στο σπίτι μου, συνομιλώ, τον ρωτάω τι του αρέσει, σέβομαι το χώρο και το χρόνο του, τον περιποιούμαι, τον στηρίζω όταν αντιμετωπίζει μία δύσκολη κατάσταση, τον συμπονώ, τον γνωρίζω σιγά σιγά και αρχίζω να τον εμπιστεύομαι σταδιακά για να αρχίσω να χτίσω μία σχέση με γερά θεμέλια μαζί του.
-Στη συνέχεια, αρχίζω και βλέπω και άλλα “καλά” κομμάτια του, τα αναγνωρίζω, τα επιβραβεύω για να χτίσω λίγο παραπάνω και να απολαμβάνω αυτήν τη σχέση.
-Όσο λοιπόν αποφεύγω να έρθω σε επαφή με εμένα, να έρθω σε επαφή με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, τόσο θα με χάνω. Και αυτό το διάστημα μπορεί και οι σκέψεις να είναι σκουρόχρωμες αλλά και τα συναισθήματα έντονα και γκρίζα. Να προτιμώ να “γεμίζω” το χρόνο μου για να μην με συναντήσω, εξαρτάται από εμένα αν θα αξιοποιήσω την ευκαιρία που μου δίνεται ή θα την αφήσω να φύγει. Και δεν θα πω το γνωστό, ότι ο κορωνοϊός ήρθε για να μας μάθει πράγματα, για την ακρίβεια θυμώνω όταν το ακούω γιατί έχει υπερβολικά μεγάλο κόστος ανθρώπινων ζωών για να μάθουμε κάτι. Ας κρατήσω όμως όλη αυτήν την ευκαιρία που μου δίνεται μέσα από τη δύσκολη αυτή κατάσταση της αρρώστιας.
Πολλοί λένε πως θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι μετά τον κορωνοϊό, δεν ξέρω, για την ακρίβεια δεν το πιστεύω και τόσο, καθώς έχουμε την τάση να ξεχνάμε και μάλιστα γρήγορα, πολύ φοβάμαι πως κάπως έτσι θα ξεχαστεί μετά από κάποιον καιρό -και ας μην είναι τόσο σύντομα- και ό,τι κάνουμε αυτό το διάστημα, εκτός και αν “το κάνουμε δικό μας”, το κάνουμε “κτήμα” μας! Αν λοιπόν εδραιώσουμε μία έστω και λίγο πιο καλή επαφή με τον εαυτό μας, ίσως καταφέρουμε να την διατηρήσουμε και την μετά κορωνοϊού εποχή!
