Οι σχέσεις είναι δύσκολες και χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια από όλες τις πλευρές. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τι γίνεται, όμως, όταν γίνονται κουραστικές, λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο μοτίβο και μοιάζει το ένα μέλος να δέχεται πολύ περισσότερη πίεση από το άλλο;
Σίγουρα, όλες και όλοι μας έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή σε έναν δεσμό που νιώσαμε πως το ταίρι μας μάς υποτιμά και ότι η σχέση οδηγεί σε τέλμα. Τι κάναμε τότε; Είτε φύγαμε είτε συζητήσαμε με το άλλο μας μισό για να βρούμε μια λύση είτε (ελπίζω λιγότεροι σε αυτό το ποσοστό) ανεχθήκαμε τη συμπεριφορά. Μία γυναίκα, η οποία ζει εδώ και αρκετά χρόνια σε μία σχέση με προβλήματα ζήτησε τη συμβουλή της Annalisa Barbieri, συγγραφέα και αρθρογράφου για θέματα σχέσεων στον Guardian, αναφορικά με το τι να κάνει.
«Με το σύντροφό μου τσακωνόμαστε διαρκώς και ρίχνει το φταίξιμο σε εμένα», γράφει η γυναίκα που δεν αποκαλύπτει το όνομά της και συνεχίζει:
«Είμαστε σε σχέση εδώ και πολλά χρόνια. Πάνω από 20, αλλά είμαστε πολύ δυστυχισμένοι. Ο δεσμός μας είναι κατά κύριο λόγο τσακωμοί με κάθε μικρή αφορμή και κατηγορίες από το πρόσωπό του προς εμένα για όλα. Διαρκώς ακούω πως μας κρατάω πίσω και γίνομαι πάντα η παράξενη, η γκρινιάρα, η ανώριμη και η παραπονιάρα.
Πρότεινα πολλές φορές τη συμβουλευτική σχέσεων και όντως κάναμε προσπάθεια με ορισμένες συνεδρίες και νομίζαμε πως βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά εκείνος ζήτησε να σταματήσουμε. Η δικαιολογία του ήταν πως δεν χρειαζόμαστε κάποιο τρίτο πρόσωπο να επιβεβαιώσει το πώς νιώθουμε. Παρ’ όλα αυτά οι προσβολές του συνεχίζονται. Δεν κάνει ποτέ πίσω και όταν αποφάσισα πως θα φεύγω από το δωμάτιο, όταν η συζήτηση μοιάζει ατελέσφορη και οδηγεί σε ένταση μου είπε πως “το σκάω” από τα προβλήματά μας.
Ξέρω πως έχω ελαττώματα. Εξηγώ πως αν νιώθει ότι δεν είμαι ο σωστός άνθρωπος να φύγει. Δεν έχει σκεφτεί ποτέ να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Νιώθω πως έχω κολλήσει στη σχέση αυτή που δεν με γεμίζει και δεν ξέρω πώς να κινηθώ από εδώ και εμπρός».
Η απάντηση της συμβούλου
Η αρθρογράφος και συγγραφέας πριν προχωρήσει στην απάντησή της αναγνώρισε ότι η γράφουσα ξέρει τι θέλει – το αν θα κινηθεί προς την κατεύθυνση της επιθυμίας της όμως, είναι δικό της θέμα και δεν μπορεί κανείς να πείσει για το αντίθετο. Ωστόσο, τονίζει πως στις περιγραφές της υπάρχουν σημάδια συναισθηματικής κακοποίησης και παραθέτει τα λόγια της ψυχοθεραπεύτριας Jacquie Keelan, με την οποία συνεργάστηκε για την απάντησή της.
«Το ότι λέτε πως έχετε “συχνές συγκρούσεις με αφορμή μικρά πράγματα” υποδηλώνει ότι δεν είναι τα μικρά πράγματα στη σχέση σας που αποτελούν το πραγματικό πρόβλημα. Αυτά μπορεί στην πραγματικότητα να αφορούν την ανισορροπία δύναμης ή την έλλειψη σεβασμού και φροντίδας. Αυτά τα “μικρά πράγματα” έχουν σαφώς ρίζες αλλού και ίσως αξίζει να ψάξετε βαθιά για να βρείτε ποια είναι αυτά- η συμβουλευτική είναι ο ιδανικός τρόπος για να το κάνετε αυτό. Αλλά δεν μπορείτε να εξαναγκάσετε τον σύντροφό σας να το κάνει, οπότε γιατί να μην σκεφτείτε να πάτε μόνη σας εκεί όπου η φωνή σας μπορεί να ακουστεί – και να επικυρωθεί;».
Η ψυχοθεραπεύτρια στη συνέχεια εστίασε στις κατηγορίες και τους χαρακτηρισμούς που ακολουθούν τη γράφουσα: «Το θέμα της ενοχοποίησης φαίνεται πολύ καθαρά στην επιστολή σας – πόσο οδυνηρό είναι και πόσο εξαφανίζει την επικοινωνία. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ σπάνιο ένα άτομο να είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για τις δυσκολίες σε μια σχέση. Και αν επικεντρωνόμαστε στη νίκη ή στο να έχουμε δίκιο, χάνουμε την ευκαιρία να αμφισβητήσουμε παλιούς μη χρήσιμους τρόπους σχέσεων και επίλυσης συγκρούσεων. Το να κερδίζεις πάντα ή να έχεις δίκιο είναι μια βραχυπρόθεσμη νίκη που μακροπρόθεσμα έχει ένα τίμημα».
«Όταν ο ένας σύντροφος εντοπίζει μόνο ευθύνες στον άλλο (όπως φαίνεται να συμβαίνει εδώ) και δεν προσπαθεί να επιλύσει τίποτα, τότε το ζευγάρι έχει κάπου κολλήσει», συνεχίζει τώρα η αρθρογράφος. «Ίσως μεγαλώνοντας ο σύντροφός σας να έπρεπε να είναι πάντα σωστό ή να μην έμαθε πώς να παραδέχεται τα λάθη του και να ζητά συγγνώμη. Μπορεί να τον χαρακτήριζαν αδύναμο όταν το έκανε. Μπορεί πάλι να ήταν θύμα σκληρών τιμωριών για μικρά σφάλματα. Ίσως να φοβάται να δει κατάματα την πραγματικότητα της σχέσης σας. Όπως και να έχει θεωρώ ότι η ατομική θεραπεία, τουλάχιστον για αρχή, θα βοηθούσε πραγματικά, γιατί μπορεί να σας βοηθήσει να εστιάσετε χωρίς να αποσυντονίζεστε από ατάκες, βλέμματα ή υπόνοιες του άλλου. Δυστυχώς, αν ο σύντροφός σας δεν μπορεί να δεσμευτεί σε αυτό τότε θα πρέπει να σκεφτείτε το μέλλον σας.
Ζείτε για μεγάλο διάστημα δυστυχισμένοι και η ζωή δεν γυρίζει πίσω. Την ίδια στιγμή, καταλαβαίνω ότι στο πλάνο μπορεί να υπάρχουν και παιδιά. Αν έχετε ήδη δεν θα είναι πολύ εύκολο για αυτά, αλλά να θυμάστε πως τα παιδιά θέλουν ευτυχισμένους γονείς. Μαθαίνουν από αυτούς και ακολουθούν το παράδειγμά τους. Ίσως αυτό σας βοηθήσει να σκεφτείτε πιο καθαρά το πώς θα κινηθείτε από εδώ και έπειτα».
