Υπάρχουν στιγμές που η καρδιά χτυπάει δυνατά, που ο ενθουσιασμός φουντώνει, που νιώθεις ότι κάποιος έχει κατακτήσει το μυαλό σου. Νομίζεις ότι είναι έρωτας. Ή τουλάχιστον, έτσι το ονομάζεις. Αλλά κάπου στη διαδρομή, κάτι αλλάζει. Η φωτιά δεν γίνεται φλόγα, απλά μια σπίθα που τρεμοπαίζει. Κι εσύ βρίσκεσαι στο σημείο όπου αναρωτιέσαι: είναι έρωτας ή ήταν απλός ενθουσιασμός;
Πώς το καταλαβαίνεις;
• Ο ενθουσιασμός είναι σαν το πρώτο ποτήρι κρασί. Σε ζαλίζει, σε ανεβάζει, αλλά δεν κρατάει πολύ.
• Ο έρωτας είναι σαν το παλιό καλό κόκκινο κρασί. Ωριμάζει με τον χρόνο και σε μεθάει με έναν τρόπο που δεν φοβάσαι το αύριο.
• Ο ενθουσιασμός θέλει ένταση. Μηνύματα, πάθος, αναμονή, προσμονή.
• Ο έρωτας θέλει σταθερότητα. Σε κάνει να νιώθεις ασφαλής χωρίς να αμφιβάλλεις αν ο άλλος θα είναι εκεί αύριο.
Αλλά τι γίνεται όταν νιώθεις ότι το δικό σου συναίσθημα δεν έχει βρει ανταπόκριση; Όταν ο άλλος σου έχει “κάψει” το μυαλό, αλλά δεν σου δίνει αυτό που περιμένεις;
Όταν πρέπει να πεις στον εαυτό σου την αλήθεια.
Το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να καταλάβεις ότι κάτι ήταν απλός ενθουσιασμός. Το δύσκολο είναι να το παραδεχτείς.
Γιατί;
• Γιατί όταν έχεις επενδύσει συναίσθημα, το να αποδεχτείς ότι ο άλλος δεν νιώθει το ίδιο πονάει.
• Γιατί ο εγωισμός σου δεν θέλει να πιστέψει ότι κάποιος που σου “έδωσε φωτιά”, τώρα σε αφήνει στο σκοτάδι.
• Γιατί είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι κάτι που νόμιζες ότι είχε προοπτική, στην πραγματικότητα δεν είχε.
Και τώρα τι;
Αν βλέπεις ότι ο άλλος δεν σου δίνει αυτά τα μικρά σημάδια που χρειάζεσαι για να ελπίζεις, τότε μην περιμένεις άλλο να αλλάξει κάτι.
• Αν ήταν έρωτας, θα το ήξερες. Δεν θα χρειαζόταν να το ψάχνεις.
• Αν ήταν κάτι δυνατό, δεν θα αναρωτιόσουν αν αξίζει να περιμένεις.
Μερικές φορές, το πιο δύσκολο αλλά και πιο σωστό που μπορείς να κάνεις, είναι να αποδεχτείς ότι αυτό που ένιωθες δεν ήταν αμοιβαίο. Και να φύγεις με αξιοπρέπεια, πριν χάσεις κι άλλο χρόνο προσπαθώντας να πάρεις μια απάντηση που ίσως έχει ήδη δοθεί με τη σιωπή.
Και τελικά… ο έρωτας που δεν είναι αμοιβαίος, μήπως δεν ήταν ποτέ πραγματικός έρωτας;
Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι δύο ανθρώπων, όχι ενός. Δεν είναι κάτι που το κουβαλάς μόνος σου, ούτε κάτι που χρειάζεται να παλεύεις για να το κρατήσεις ζωντανό. Αν χρειάζεται να αναρωτιέσαι συνεχώς αν ο άλλος σε θέλει, αν ενδιαφέρεται, αν σκέφτεται να σου στείλει ένα μήνυμα ή να σου δείξει ένα μικρό σημάδι ότι είσαι μέσα στη ζωή του, τότε ίσως αυτό που ζεις δεν είναι έρωτας, αλλά απλά η ανάγκη σου να κρατηθείς από κάτι που δεν υπάρχει πια.
Ο αληθινός έρωτας δεν σε κάνει να αμφιβάλλεις. Δεν σε αφήνει να ψάχνεις σημάδια ή να αναλύεις κάθε λέξη και κάθε σιωπή. Δεν σε κάνει να αισθάνεσαι ότι πρέπει να ζητιανεύεις λίγη προσοχή ή να περιμένεις κάτι που, βαθιά μέσα σου, ξέρεις ότι δεν θα έρθει ποτέ. Ο αληθινός έρωτας είναι ξεκάθαρος. Σε τραβάει προς το μέρος του χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσεις. Σε γεμίζει, δεν σε αφήνει μισό.
Και όταν κάποιος δεν σου δίνει αυτά που χρειάζεσαι, δεν είναι επειδή δεν μπορεί, είναι επειδή δεν θέλει. Και αυτό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, είναι η αλήθεια που πρέπει να δεχτείς για να ελευθερωθείς.
Γιατί στην τελική, δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό από το να σταματήσεις να περιμένεις αυτόν που δεν είχε ποτέ σκοπό να έρθει.
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΕΝΥΣ❤️
