Ο έρωτας, αυτή η δύναμη που κινεί τα πάντα, θα ήταν άραγε ίδιος χωρίς τα απωθημένα; Θα είχε την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος, την ίδια γλυκιά βασανιστική νοσταλγία; Ίσως όχι. Ίσως ο έρωτας, χωρίς εκείνες τις ατελείωτες επιθυμίες που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, να ήταν πιο απλός, αλλά και πιο φτωχός.
Τα απωθημένα είναι οι σκιές των ονείρων μας, οι ιστορίες που δεν ολοκληρώθηκαν, τα αγγίγματα που δεν ήρθαν ποτέ, τα λόγια που έμειναν σιωπηλά. Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν ζήσαμε, αλλά που επιστρέφουν ξανά και ξανά, σαν τραγούδι που δεν τελειώνει ποτέ. Και παρά τον πόνο που μπορεί να φέρουν, είναι αυτά που δίνουν στον έρωτα το αίσθημα του ανεκπλήρωτου, το βάθος της προσμονής, τη μαγεία της φαντασίας.
Γιατί, αλήθεια, τι θα ήταν ο έρωτας δίχως προσμονή; Χωρίς τη σκέψη ενός φιλιού που δεν δόθηκε, μιας αγκαλιάς που δεν μπόρεσε να γίνει λιμάνι; Τι θα ήταν ο έρωτας χωρίς την αναμονή ενός βλέμματος που ίσως και να μη συναντηθεί ποτέ ξανά;
Τα απωθημένα είναι η τέχνη του έρωτα. Είναι οι ερωτικές σκηνές που δεν ολοκληρώθηκαν, οι στίχοι που δεν γράφτηκαν, οι μελωδίες που παίζονται μέσα μας χωρίς ποτέ να ακουστούν, αγκαλιές και τα φιλιά που δε δόθηκαν. Και όμως, μας εμπνέουν. Μας κρατούν ζωντανούς. Μας θυμίζουν ότι η καρδιά μας μπορεί ακόμα να χτυπά δυνατά, ακόμα και για κάτι που δεν υπάρχει πια, ή που ίσως δεν υπήρξε ποτέ όπως το φανταστήκαμε.
Και τελικά, μήπως τα απωθημένα είναι πιο όμορφα έτσι; Μήπως το γεγονός ότι έμειναν στη σφαίρα του ιδανικού, τα κάνει αθάνατα; Γιατί ό,τι δεν αγγίζουμε, δεν φθείρεται. Ό,τι δεν ολοκληρώνεται, δεν απομυθοποιείται. Μένει εκεί, να μας στοιχειώνει γλυκά, να μας γεμίζει με την ιδέα του, να μας κάνει να αναρωτιόμαστε “τι θα γινόταν αν…”.
Ίσως, λοιπόν, ο έρωτας δίχως απωθημένα να ήταν ένας έρωτας γυμνός. Χωρίς τη νοσταλγία, χωρίς την έξαψη του ανεκπλήρωτου, χωρίς τις νύχτες που χάνονται μέσα στις αναμνήσεις και τις πιθανότητες. Θα ήταν πιο απλός, αλλά λιγότερο μαγικός.
Γιατί τα απωθημένα είναι τα παραμύθια που λέμε στον εαυτό μας για το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Και ποιος είπε ότι τα παραμύθια δεν είναι απαραίτητα;
Κι αν τα απωθημένα πονάνε, είναι γιατί κουβαλούν μέσα τους όλα όσα θα μπορούσαν να είναι, αλλά δεν έγιναν. Κι αν μερικές φορές μας βαραίνουν, είναι γιατί μας υπενθυμίζουν πως ζήσαμε, πως νιώσαμε, πως θελήσαμε κάτι τόσο πολύ που άφησε σημάδι μέσα μας.
Όμως, ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο δώρο τους: να μας δείχνουν πως η καρδιά μας ακόμα χτυπά, πως μπορούμε ακόμα να ποθούμε, να ονειρευόμαστε, να φανταζόμαστε. Γιατί, στο τέλος, δεν είναι τα απωθημένα που μας στοιχειώνουν…..είναι η δύναμη που έχουν να μας κρατούν ζωντανούς.
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΕΝΥΣ❤️
