Αγαπημένοι μου,
Τα νέα μου σήμερα δεν είναι ούτε αστεία, ούτε και καλά.
Σήμερα έχασα την Άρτεμις. Κυριολεκτικά.
Δεν έφυγε πλήρης ημερών,δεν έπαθε κάποια περίεργη ασθένεια των σκύλων ,ούτε έφαγε φόλα.
Την έχασα μέσα απο το σπίτι μου. Και αυτή η παραδοχή με κάνει να γελάω υστερικά.
Η Άρτεμις είναι μεσήλικη.Η Άρτεμις είναι φιλική , τόσο που νομίζεις ότι είναι ένα αρνί ντυμένο με τη στολή σκυλιού. Η Άρτεμις είναι η οικογένεια μου εδώ στην ξελογιάστρα Αθήνα πριν κάνω οικογένεια.Η Άρτεμις είναι ο σκύλος μου.
Σχεδόν εννέα χρόνια να βλέπω να απλώνεται παντού η μπέζ ποδιά της , χρόνια που τσατιζόμουν μαζί της γιατί φυσικά και έκανε ζημιές.Χρόνια που άλλαζα κουρτίνες με ταχύτητα φωτός γιατί μου τις κατέβαζε.Χρόνια που έπλενα με μανία το μπαλκόνι για να μην έχει μυρωδιά.Χρόνια που το σπίτι είχε μία πολυθρόνα μόνο για την Άρτεμις.
Χρόνια μαζί της.
Σήμερα την έχασα.Και σαν ταινία περνάνε όλα αυτά τα χρόνια απο τα μάτια μου και την ψυχή μου.Πατάω pause κάθε τρείς και λίγο στις αναμνήσεις για να τσεκάρω «Πήρε αρκετή αγάπη?» «Ήμουν τρυφερή απέναντι της?» «Ξέρει ότι την αγάπησα τόσο μα τόσο πολύ?»
Η Άρτεμις ήταν ο φύλακας,σύντροφος,φίλος μου χρόνια πολλά.Ξεκινήσαμε μαζί απο το μικρό γλυκό μου δυαράκι πάνω εκεί , στην αγαπημένη μου Γλυφάδα.
Τέσσερις μετακομίσεις , δύο επαγγελματικές στέγες , δύο σύντροφοι και ένα παιδί η Άρτεμις ήταν ακόμη εδώ. Δίπλα μου.
Να βαραίνει με τη μουσούδα της το γόνατο μου.Να μου υπενθυμίζει γλυκά ότι υπάρχει ακόμη στη ζωή μου. Η μόνη σταθερά στα σκαμπανεβάσματα μου.
Και τώρα κοιτάζω την άδεια πολυθρόνα..και θέλω να της πώ τόσα..Και θα με περάσεις για τρελή αλλά εκείνη ξέρω ότι με άκουει.
Η Άρτεμις , ήξερε καλύτερα απο όλους γιατί για πολλά χρόνια προτιμούσα να ταίζω αδέσποτα παρά ανθρώπους. Είναι το ίδιο σκυλί που με υποδέχτηκε όταν η μπλούζα μου ήταν γεμάτη απο αίματα άλλου ζώου που βρήκα χτυπημένο και το πήγα στο κτηνιατρείο και μου έγλειφε τα χέρια.Είναι το πλάσμα αυτό που όταν δεν ήμουν καλά , ερχόταν νωχελικά με τα τριάντα της κιλά στα πόδια μου και ακουμπούσε με αποφασιστικότητα το πατουσάκι της πάνω στο δικό μου.
Η Άρτεμις ήταν το τετράποδο αδερφάκι της Έλιας. Σήμερα μάλιστα , μέρα κακή , η Έλια σηκώθηκε και η πρώτη-πρώτη της φράση ήταν «Πουθε εθυ?» δηλαδή «Που είσαι εσύ?» με χέρια ορθάνοιχτα σαν λουλουδάκια για να αγκαλιάσει την Άρτεμις.
Την ονόμασα Άρτεμις και όχι Άρτεμη , που άκουγα συχνά.Είναι πιο αρχοντικό το «Άρτεμις» και ταίριαζε απίστευτα με το παράστημα της αλλά και την αθωότητα που έκρυβαν τα διαφορετικά της μάτια.
Ένα γαλάζιο και ένα καστανό. «Στο καστανό θα τη διατάζεις» , μου είχε πεί ο εκπαιδευτής.
Σε κανένα εγώ.
Η Άρτεμις ήταν η απάντηση σε κάθε τρομακτικό ήχο που άκουγα τα βράδια μου.
Η Άρτεμις ήταν το επιχείρημα της μητέρας μου στην δική μου πρόταση « Δεν θα γίνω καλή μαμά « , για να μου απαντήσει εκείνη «Εδώ σκυλί μεγαλώνεις σαν να είναι παιδί..».
Η Άρτεμις ήταν ο συνδετικός κρίκος των δύο Μαρίων. Τώρα τίποτα.
Άδεια η πολυθρόνα , άδεια και η ταινία στα μάτια μου.
Την έχασα όχι από άγνοια ή απροσεξία.Την έχασα από ξεκάθαρη σιγουριά.
Ίσως απο αυτό να τη βρώ κιόλας.
Η Άρτεμις είναι ο σκύλος μου.Είναι ο τετράποδος άνθρωπος που με ευλόγησε η ζωή να συμπορευτώ.
Είναι το πλάσμα εκείνο που με έμαθε να ηρεμώ,να χαμογελάω και να παίζω .Παιδί και εγώ ξανά με τα χέρια μου ανάμεσα στα πατούσια της.
Η Άρτεμις ήρθε στη ζωή μου μία περίοδο δύσκολη.Πέρασε μαζί μου ξενύχτια και λυσασμένες προσπάθειες να με βρώ.
Μου φαίνεται τόσο ηλίθιο που θα τελειώσει η ιστορία μας εδώ.Προχθές έβλεπα τα μουστάκια της..Άσπρισαν. «Γερνάμε μαζί» , της είπα και γέλασα και μετά της φώναξα που πάταγε πάνω στα σφουγγαρισμένα.
Μακάρι να βρεθείς και να πατάς στα σφουγγαρισμένα , να αφήνεις μικρά αποτυπώματα ,σημάδια ζωής στη ζωή μας.Γιατί σε αγαπάμε , γιατί μας λείπεις , γιατί η Έλια όλο το απόγευμα φωνάζει «Άτθι» και τεντώνει τα χεράκια της με απελπισία.
Και εάν σου ακούγομαι μελό κοινό μου, θα σου πώ μία φράση που κάποτε είχα διαβάσει και την έκανα σημαία μου.
-Mom, what means “dog” ?
-Dog, my dear, is the word God spelled backwards.
Δηλαδή…
-Μαμά, τι σημαίνει «σκύλος»?
-Σκύλος,αγάπη μου, είναι η λέξη Θεός εάν τη συλλαβίσεις ανάποδα.
Άρτεμις, σε ευχαριστούμε και σε περιμένουμε.-
