Ίσως αυτή η φαινομενικά τολμηρή απόφαση να ήταν αποτέλεσμα της λεγόμενης κρίσης της μέσης ηλικίας, ωστόσο δέκα χρόνια αργότερα, η Jo Nemeth δεν το μετανιώνει – κάθε άλλο.
Ήταν τα Χριστούγεννα του 2016 όταν η φίλη της, Sharon Brodie, η οποία είχε μόλις χηρέψει ξαφνικά, υποδέχτηκε την Jo στο σπίτι της, για να περάσουν τις γιορτές μαζί – και με τους δύο έφηβους γιους της Sharon.
Εκείνη η εμπειρία, όπως περιγράφεται σήμερα σε ένα ρεπορτάζ στην Guardian, παρόλο που ξεκίνησε από ένα τραγικό γεγονός, αποδείχθηκε αποκαλυπτική για τις δύο γυναίκες. «Της είπα ότι αποφάσισα να αρχίσουμε να ζούμε από ό,τι κατέληγε πεταμένο – όπως και κάναμε, στην παραμονή των Χριστουγέννων. Μαζέψαμε πράγματα που είχαν μόλις πετάξει οι τοπικές επιχειρήσεις, περισσεύματα φαγητού και υπέροχα λουλούδια και νιώσαμε ότι μας είχε κάνει ένα δώρο ο Monty [ο σύζυγος της Sharon, που είχε φύγει από τη ζωή έναν μήνα νωρίτερα], ένα δώρο ωστόσο που δεν θα είχα λάβει ποτέ αν δεν είχε έρθει η Jo», θυμάται η Brodie.
Αυτή ήταν κατά κάποιον τρόπο, η πρώτη εμπειρία της Nemeth από μια ζωή χωρίς χρήματα. Παρόλο που είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που, στα 46 χρόνια της, είχε παραιτηθεί από τη δουλειά της, είχε μεταβιβάσει τα τελευταία χρήματά της στη 18χρονη κόρη της, Amy, και είχε κλείσει τον λογαριασμό της στην τράπεζα.
«Είχα μια καλή δουλειά, έναν σύντροφο που αγαπούσα, αλλά ένιωθα βαθιά δυστυχισμένη. Ένιωθα όλο και μεγαλύτερη απόγνωση για το οικονομικό σύστημα στο οποίο ζούμε και για το κακό που έκανα στους άλλους ανθρώπους και στον πλανήτη, παρόλο που προσπαθούσα όσο μπορούσα οι αγορές μου να είναι ηθικές, ενώ ζούσα σε έναν κόσμο προνομίων» σχολιάζει η Nemeth.
«Είχα μια καλή δουλειά, έναν σύντροφο που αγαπούσα, αλλά ένιωθα βαθιά δυστυχισμένη. Ένιωθα όλο και μεγαλύτερη απόγνωση για το οικονομικό σύστημα στο οποίο ζούμε και για το κακό που έκανα στους άλλους ανθρώπους και στον πλανήτη».
Η ιδέα ήρθε όταν οι γονείς της, αγρότες που είχαν συνταξιοδοτηθεί, της έδωσαν ένα βιβλίο για ανθρώπους που είχαν επιλέξει εναλλακτικούς τρόπους ζωής. «Όταν διάβασα για εκείνον τον τύπο που είχε επιλέξει να ζήσει χωρίς χρήματα, σκέφτηκα, Θεέ μου, πρέπει να το κάνω αυτό!». Αφού διάβασε το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Mark Boyle «The Moneyless Man», άρχισε να δημιουργεί μια λίστα με όλες τις πραγματικές ανάγκες της, η οποία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη «αφού ήδη είχα πράγματα όπως κατσαρόλες και τηγάνια και οδοντόβουρτσα και ανακάλυψα ότι στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμουν πολλά για να ζω άνετα. Μετά άρχισα να σβήνω πράγματα, αναζητώντας τρόπους να ικανοποιώ τις ανάγκες μου χωρίς αρνητικές επιπτώσεις».
Πενήντα έξι ετών σήμερα, και single, δεν έχει σπίτι ή καμία άλλη περιουσία στο όνομά της. Δεν λαμβάνει κρατικά επιδόματα, δεν ζει με οικονομίες ούτε με χορηγίες. Δεν έχει καν ένα μικρό «κομπόδεμα» για περιπτώσεις ανάγκης.
Πενήντα έξι ετών σήμερα, και single, δεν έχει σπίτι ή καμία άλλη περιουσία στο όνομά της. Δεν λαμβάνει κρατικά επιδόματα, δεν ζει με οικονομίες ούτε με χορηγίες. Δεν έχει καν ένα μικρό «κομπόδεμα» για περιπτώσεις ανάγκης.
Ωστόσο δεν χρειάστηκε να καταφύγει στα σκουπίδια για να επιβιώσει. Άρχισε να καλλιεργεί φαγητό, το οποίο συνδύαζε με περισσεύματα που της έδιναν οι φίλοι της. Η μόνη «χορηγία» ήταν, για παράδειγμα, ένα πακέτο ρύζι που ζητούσε από τους γονείς της τα Χριστούγεννα.
Άρχισε να εξερευνά όλο και πιο βαθιά πώς μπορούσε να εφαρμόσει μια διαφορετική οικονομία, όχι μόνο ανταλλαγής αλλά και προσφοράς, στην καθημερινότητά της. «Το δεύτερο κομμάτι ήταν το πιο δύσκολο. Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε με όρους συναλλαγής: Θα σου δώσω αυτό αν μου δώσεις εκείνο. Στο παρελθόν ο κόσμος έλεγε, έλα να κάνεις αυτή τη δουλειά για εμένα και θα σου δώσω αυτό ως αντάλλαγμα. Εγώ άρχισα να λέω, θα έρθω να κάνω αυτή τη δουλειά για εσένα και δεν θέλω να μου δώσεις τίποτα».
Άρχισε να εξερευνά όλο και πιο βαθιά πώς μπορούσε να εφαρμόσει μια διαφορετική οικονομία, όχι μόνο ανταλλαγής αλλά και προσφοράς, στην καθημερινότητά της.
«Σήμερα νιώθω πιο ασφαλής από τότε που δούλευα. Γιατί σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, η πραγματική ασφάλεια ερχόταν από τη ζωή μας σε κοινότητες. Τώρα έχω τον χρόνο να αναπτύξω αυτό το “κοινωνικό συνάλλαγμα”. Μπορώ να βοηθήσω τους άλλους, να φροντίσω φίλους που είναι άρρωστοι ή τα παιδιά τους, να περιποιηθώ τον κήπο τους. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα οφέλη του να ζεις χωρίς χρήματα».
Πού ζει, όμως; Τα πρώτα τρία χρόνια τα πέρασε στο αγρόκτημα μιας φίλης. Πλέον έχει μετακομίσει στο σπίτι της Brodie, το οποίο εκείνη μοιράζεται επίσης με τον νέο σύντροφό της, έναν από τους γιους της, την κόρη της Nemeth, Amy, τον σύζυγο της Amy και τα τρία μικρά παιδιά τους. Σαν μοντέρνο κοινόβιο.
Αντί να πληρώνει νοίκι, η Nemeth μαγειρεύει, καθαρίζει, περιποιείται τον λαχανόκηπο και φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της όπως σαπούνι, απορρυπαντικό και προϊόντα ζύμωσης, που εξοικονομούν χρήματα και μειώνουν το περιβαλλοντικό αποτύπωμα αυτού του πολυμελούς νοικοκυριού. Και, όπως δηλώνει, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένη.
Πώς όμως καλύπτει τις ιατρικές δαπάνες της; Όταν χρειάστηκε να κάνει κάποιες θεραπείες στα δόντια της, δημιούργησε μια καμπάνια στο GoFundMe όπου μπορούσε κάποιος να κάνει μια δωρεά χρημάτων. Ως αντάλλαγμα, η Nemeth προσφέρει μαθήματα, για παράδειγμα, παρασκευής τόφου ή σπιτικού μηλόξιδου.
Δείτε τη σχετική ανάρτηση στην Guardian:
