Ηιδέα της γονεϊκής εύνοιας, δηλαδή ότι ο γονιός έχει αδυναμία σε κάποιο συγκεκριμένο παιδί, έχει απασχολήσει εδώ και χρόνια τους ερευνητές. Πρόσφατα ένας από αυτούς, ο Alex Jensen, τέθηκε επικεφαλής μιας μελέτης (των πανεπιστημίων Brigham Young University και Western University) σχετικά με τη διαφορετική αντιμετώπιση κάθε παιδιού από τους γονείς του και τα χαρακτηριστικά εκείνων που είναι πιθανότερο να απολαμβάνουν τη γονεϊκή εύνοια.
Τι διαπίστωσε; Ότι το φύλο, η σειρά γέννησης αλλά και η ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού παίζουν ρόλο στο αν θα γίνει το «αγαπημένο» ή όχι των γονιών του.
Φυσικά, πρόκειται για μια μελέτη με ιδιαίτερες προκλήσεις αφού, όπως σχολίασε ο Jensen: «Λίγοι θα πλησιάσουν τους γονείς και θα τους ρωτήσουν: “Λοιπόν, ποιο είναι το αγαπημένο σας παιδί;”. Οι γονείς δεν πρόκειται να απαντήσουν σε μια τέτοια ερώτηση. Θα πουν: “Δεν έχω αγαπημένο”».
«Λίγοι θα πλησιάσουν τους γονείς και θα τους ρωτήσουν: “Λοιπόν, ποιο είναι το αγαπημένο σας παιδί;”. Οι γονείς δεν πρόκειται να απαντήσουν σε μια τέτοια ερώτηση. Θα πουν: “Δεν έχω αγαπημένο”».
Έτσι, σε μια προσπάθεια να παρακάμψει ίσως ακόμα και μια πλάνη που επιμένουν να τρέφουν οι ίδιοι οι γονείς, επιχείρησε να κάνει διαφορετικές ερωτήσεις: Μήπως ο γονιός έχει περισσότερες εντάσεις με ένα συγκεκριμένο παιδί; Με ποιο περνάει περισσότερο χρόνο; Μήπως κάποιο από τα παιδιά της οικογένειας απολαμβάνει μεγαλύτερη τρυφερότητα; Ή μεγαλύτερο μέρος του οικογενειακού budget; Ή περισσότερη βοήθεια στα μαθήματά του;
Οι επιστήμονες για να έχουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τις οικογένειες της μελέτης έθεσαν και στα ίδια τα παιδιά ερωτήσεις όπως: Σε σχέση με τα αδέρφια σου, με ποιο περνούν περισσότερο χρόνο οι γονείς σου;
Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να φτάσουν σε πιο ξεκάθαρα και συνεπή συμπεράσματα. Όπως ότι τόσο οι μπαμπάδες όσο και οι μαμάδες τείνουν να έχουν μεγαλύτερη αδυναμία στις κόρες τους. Ή ότι ευνοούν περισσότερο τα πρωτότοκα παιδιά, ακόμα και μετά την ενηλικίωσή τους. Ωστόσο οι συνέπειες που υφίσταται ένα παιδί ανάλογα με τη θέση που αισθάνεται ότι έχει στην καρδιά των γονιών του μπορεί να το ακολουθήσουν για πολλά χρόνια.
Οι επιστήμονες κατάφεραν να φτάσουν σε πιο ξεκάθαρα και συνεπή συμπεράσματα. Όπως ότι τόσο οι μπαμπάδες όσο και οι μαμάδες τείνουν να έχουν μεγαλύτερη αδυναμία στις κόρες τους. Ή ότι ευνοούν περισσότερο τα πρωτότοκα παιδιά, ακόμα και μετά την ενηλικίωσή τους.
Ο Jensen επισήμανε, για παράδειγμα, ότι τα «αγαπημένα παιδιά» μιας οικογένειας «είναι πιθανότερο να έχουν καλύτερη ψυχική υγεία, καλύτερες σχολικές επιδόσεις και καλύτερες οικογενειακές σχέσεις. Είναι λιγότερο πιθανό στην εφηβεία τους να καταφύγουν στη χρήση ουσιών από τους συνομηλίκους τους». Το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει για εκείνα που μεγαλώνουν νιώθοντας «αδικημένα».
Ωστόσο, όπως εξήγησε ο ειδικός, όταν η εύνοια φτάνει στα άκρα, ακόμα και το παιδί που την απολαμβάνει μπορεί να υποφέρει από αυτήν – αν και είναι δύσκολο να καθορίσουμε ποια είναι ακριβώς αυτά τα «άκρα».
