Αγαπημένο μου φιλοθεάμων κοινό , ολίγον τι βαρύτερο ( τι? Μόνο εγώ παράφαγα?),
Σε χαιρετίζω. Ξέρω παραπονιέσαι ..και εμένα μου έλειψες αλλά υπήρχαν λόγοι σοβαροί και ευτράπελοι που με κράτησαν μακρυά σου.
Να μαι όμως εδώ πάλι να πληκτρολογώ βραδιάτικο για να μοιραστώ μαζί σου υπέροχες στιγμές μιας καθ’όλα Ελληνικής οικογένειας.
Είπαμε που λές , να πάμε ως οικογένεια στην τιμημένη επαρχία να κάνουμε και εμείς Πάσχα βρε αδερφέ.
Όπου οικογένεια σημείωσε παιδί και σκυλί και όπου επαρχία σημείωσε 10 ώρες δρόμο γιατί έχουμε και ένα θέμα με τα αεροπλάνα.
Ετοίμαζα σπίτι , βαλίτσες και υποχρεώσεις επί τρείς ημέρες.Έρχεται η Κυριακή φορτώνουμε τα υπάρχοντα μας , ψιλοκάθεται απο τη μια πλευρά το αυτοκίνητο , ε πόσα να αντέξει και ξεκινάμε.
Ο δρόμος καλός , ήσυχος και μακρύς. Σαν αγωγός Μπουργκάς φαντάσου τον.Που όλο τελείωνε και φτάναμε και όλο και δεν βλέπαμε προκοπή.
Έδωσε ο Θεός και πατήσαμε πατρίδα.Και να τα τσίπουρα και να οι μεζέδες και να οι επισκέψεις και τα σούλτα φέρτα…δέκα κιλά παχύτεροι και 25 λίτρα πιο αλκοολικοί μας έφεραν στο Σάββατο της Αναστάσεως.
Αυτό το Σάββατο εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε τουρνέ,αδέρφια,ξαδέρφια,συν-κούμπαροι και μπατζανάκια σε όλα τα καφέ της πόλης.Ζωάρα θα μου πείς.
Ναι θα συμφωνήσω . Ζωάρα είναι εάν την κάνεις την τουρνέ και πέφτεις και ψοφάς στον ύπνο μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο , για να τις πάς σερί τις γιορτές.
Στην δική μου την περίπτωση που η κόρη μου αποφάσισε εκείνο το Σάββατο να κοιμηθεί στις 5 το πρωί , είναι όχι ζωάρα αλλά ταινία μεγάλου μήκους δράμα με ολίγον τι απο θρίλερ . Κάτι σαν Μπεν Χούρ με Σιωπή των Αμνών..γιατί όλο και κάποιο θύμα θα θρηνούσαμε.
Ο καλός Θεός , πάλι με το μέρος μου με βοήθησε και ξυπνήσαμε Κυριακή του Πάσχα πια με 3 ώρες ύπνο. Το μάτι μου γυάλιζε σαν το κεράκι της Λαμπρής για να είμαι και στο θέμα και όπως γύριζε το αρνί εγώ υπνωτιζόμουν και λίγο έλειψε κοινό μου να κοιμηθώ εκεί , δίπλα απο τα κάρβουνα σαν άλλη Σταχτοπούτα , λίγο πιο μπαμπάτσικια.
Και να πρέπει να βγαίνω και χαμογελαστή , σκασμένη απο ευτυχία στης φωτογραφίες γιατί τι θα έχει να θυμάται το παιδί? Μια μάνα ζόμπι και ένας πατέρα με το βλέμμα του τρελού?
Ξαναφάγαμε , ξαναήπιαμε , σώνει πια και σουρτ φουρτ είπαμε να γυρίσουμε στη ξελογιάστρα Αθήνα που λέει και η αοιδός.
Και εκεί ξεκινάνε τα καλά.Λιγότερες οι αποσκευές περισσότερες οι κοιλιές κοινό μου.Ναι,όπως σου τα γράφω.Να βάζω το πόδι εδώ να μην κλείνει η πόρτα,να απλώνω χέρι εκεί να μην βολέυεται το σκυλί,να κάνω να κοιμηθώ να θέλει παιχνίδια η μικρή..και όλα αυτά στα ελάχιστα εκατοστά που μου αντιστοιχούσαν στο παραφορτωμένο αμαξάκι.
Νερό ήπια 5 ώρες μετά,απο τη βρύση του σπιτιού μου. Γιατί εκεί που είχε παραπέσει με εμπόδιζε η κοιλίτσα να το φτάσω.Να μην μιλήσω για σωστές στάσεις σώματος και άνετο ταξίδι…δεν θέλω να γράφω και αηδίες,με καταλαβαίνεις.
Σήμερα που σου γράφω νομίζω ότι είμαι κάπως καλύτερα.Ακόμη ρεύομαι κοκορετσάκια βέβαια και έχω και ένα υπόλειμμα χανγκ όβερ αλλά είμαι Ελληνίδα , απόγονος κάποιου μεγάλου (εικάζω..) και δε φοβάμαι εγώ τα Πάσχατα και τις ταλαιπωρίες.
Θα ξανακάνω Πάσχα στο χωριό , αλλά θα πάω με τζίπ κοινό μου και δυο τρέιλερ απο πίσω.Να χωράει μέχρι και πισίνα στην καμπίνα του τουτού να γλιτώσω το λυκόπιασμα.
Όσο για τα τσίπουρα , και αυτά θα τα ξαναπιώ αλλά θα χω κλείσει την νταντά για τριήμερό.
Διότι εάν δεν πάθεις δεν θα μάθεις..γενικώς , ειδικώς και Πασχατικώς.
Σε φιλώ σταυρωτά,ματς μουτς και χρόνια μας καλά 😉
Mαρία Π . Ψαθά
