Αγαπημένο μου αδηφάγο αναγνωστικό κοινό ,
Τι μου γίνεσαι; Όχι,μην μου απαντήσεις..άσε με να μαντέψω…τι την πήρα την τράπουλα της Κατίνας 15 χρόνια πριν θαρρείς; Να! Για κάτι τέτοια δύσκολα.
Είσαι καλά.
Όσο έχεις εσένα είσαι καλά.Όσο μπορείς να χαίρεσαι τη ζωή , με ό,τι αυτή περιλαμβάνει ..είσαι καλά.
Ξέρεις κοινό μου,έχω παρατηρήσει πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε ένα σοβαρό μειονέκτημα ..κατασκευαστικό λάθος ,που λένε. Λέγεται «λησμονιά».
Και είναι μια λέξη δύσκολη αυτή..μια έννοια σακατεμένη…γιατί την έχουμε συνδέσει με μισεμό και θλίψη…μα λησμονιά δεν είναι να χάνεσαι στα προβλήματα σου ? Λησμονιά δεν είναι να αναλώνεσαι με ανθρώπους και καταστάσεις που δε σου κάνουν?
Λησμονιά είναι.
Λησμονείς εσένα..το είναι σου,τα κεκτημένα σου…τα γέλια των αγαπημένων σου ανθρώπων που σου δίνουν δύναμη,τα όνειρα σου που σου δίνουν φτερά τις νύχτες να κοιμηθείς στα σύννεφα,τις ρυτίδες σου που τόσο όμορφα έχουν χαράξει στο πρόσωπο σου όλα τα συναισθήματα που ευλογήθηκες να βιώσεις… Μη.
Το άρθρο σήμερα το πήρα πολύ στα σοβαρά να ξέρεις. Βγήκα μια βολτίτσα..βραδινή.Την ώρα που το φεγγάρι στόλισε τη μέση του ουρανού και τα λουλούδια στα μπαλκόνια ξεχάσαν τις ντροπές και αρχίσαν να σκορπάνε μυρωδιά…και χαμογέλασα. Η ψυχή μου χαμογέλασε.
Αναρωτήθηκα γιατί απο τις 24 ώρες που έχει η ημέρα , εγώ τις 19 ταλαιπωρούμαι.
Αν είμαι καλή μαμά,αν είμαι σωστή φίλη,αν θα πετύχω ποτέ τη φασολάδα (έχω σοβαρό θέμα εδώ κοινό μου) , αν πρέπει επιτέλους να πάψω να έχω το σύνδρομο του ευγενικού παιδιού,αν διεκδικώ σωστά τα «θέλω» μου…αν…αν…βάσανο,κουβάρι τσουρομαδημένο το μυαλό μου.
Και έτσι περνάνε οι στιγμές..και ενώ θα έπρεπε να έχω σημαία μου όλα εκείνα που συνθέτουν την πολύχρωμη ,πανέμορφη ζωή μου..εγώ κουνάω πέρα δώθε το λάβαρο της λησμονιάς. Γιατί ξεχνάω και εγώ.
Ξεχνάω πως στα μάτια της κόρης μου είμαι η τέλεια μαμά..η μόνη μαμά.Ξεχνάω πως αποκοιμιέται γαλήνια δίπλα μου και το πρωί ξυπνάει με γέλιο γάργαρο…γιατί είναι ευτυχισμένη δίπλα στη μαμά της.
Ξεχνάω πώς έχω φιλίες χρόνων…δεκαετιών..που περάσαμε μαζί φουρτούνες και απανεμιές και τώρα γελάμε άφοβα με τους μπαμπούλες της ζωής μας..Ξεχνάω πώς δεν έχει σημασία πως με κρίνουν οι άλλοι,αλλά αν εγώ κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.Ξεχνάω πως στη φασολάδα παίζει ρόλο το όσπριο.
Γέλασες? Καλά έκανες. Ξεχνάς λοιπόν και εσύ…φασολάδα θα σου πω εγώ είναι και η ζωή μας….Βάζεις βάζεις εσύ μυρωδικά ,κρεμμύδια και μπαχάρια..αλλά αν το φασόλι είναι σκάρτο μάταια θα σιγοβράζει στο ζουμί του,μάταια και εσύ θα καίγεσαι πάνω απο την κατσαρόλα.
Φασόλι είναι και η ψυχή σου.
Ωπ, δες τι ωραία θα στο φέρω στα ίσα του μη με περάσεις και για ψυχασθενή.
Ό,τι ανθρώπους και να βάλεις δίπλα σου,όσες καταστάσεις και εάν περάσεις δύσκολες,δύσβατες αναθεματισμένες,όσο και εάν βράσεις στο ζουμί σου , εάν η ψυχή σου είναι πρώτης ποιότητος και αλώβητος θα βγείς και νόστιμη θα είναι η ζωή σου.
Και για αυτό το σποράκι ευθύνη έχεις εσύ και μόνο.
Κράτα το φασόλι σου καθαρό.Πότιζε το μόνο με χαρές,γέμισε το εμπειρίες,κάνε το να γελά,φούσκωσε το με μυρωδιές αγκαλιών αγαπημένων και σταμάτα να ανακατεύεις τη ζωή σου με πράγματα δεύτερα που σου στερούν την νοστιμιά της.
Η ζωή σου,η ψυχή σου. Αυτά να φροντίζεις,αυτά να κανακεύεις.
Κάθε λεπτό που περνάει είναι μοναδικό.Στα αλήθεια.
Ας πάψουμε να λησμονούμε την ουσία. Ας πάψουμε να λησμονούμε την αλήθεια.
Και τι πιο αληθινό από την ήλιο που καλημερίζεις,το φεγγάρι που καληνυχτείς και τα μάτια τα λατρεμένα που τα κοιτάς και βλέπεις μέσα τους την ίδια τη ζωή..
Υ.Γ Το άρθρο είναι μία δική μου ευγενική χορηγία και τονίζω ότι μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης ουδεμία ευθύνη φέρω.
Σε φιλώ και σε προκαλώ..Μη σε λησμόνει.
Συγγραφέας
Μαρία Π. Ψαθά
