Αγαπημένο φιλοθεάμων κοινό ,
Φανατικό (εννοείται).
Καθυστέρησα , όχι για να σου λείψω ,μήτε για να κάνω εντύπωση αλλά διότι προφανώς και ο υπολογιστής μου στερείται χιούμορ και ΄ετσι δεν βρήκε καθόλου χαριτωμένη τη μανία της μικρής μου με τη οποία του πατούσε διάφορα πλήκτρα μέχρι που άρχισε να του τα ξεριζώνει από πάνω του.
Έτσι ημίγυμνο από πλήκτρα και με ελαφρύ εγκεφαλικό τον έστειλα εντατική και τώρα νατος πάλι γερός δυνατός και γρήγορος λύνεται στα χέρια μου.
Αυτές τις μέρες ο κόσμος αλλάζει κάπως πιο γρήγορα νιώθω.Είδα γονείς να εξεγείρονται για να μην ασκήσουν παιδάκια άλλης εθνικότητας το δικαίωμα στη μάθηση,είδα γονείς να ξεσπούν βίαια πάνω στα παιδιά τους , είδα ανθρώπους αδιάφορους σαν να συνεχίζεται η ζωή κανονικά,είδα μια κυρία να ταίζει ένα περιστέρι,είδα ένα τσιγγανάκι να μοιράζεται το ψωμί του με ένα ρακένδυτο περαστικό.
Είδα την κόρη μου να μιμείται εμένα όταν ταίζω την σκυλίτσα μας , είδα τον άνθρωπο μου να της μαθαίνει να πανηγυρίζει όταν μπαίνει γκόλ.
Περνάει η ζωή σε στοπ καρέ μπροστά μου γιατί θέλω να βλέπω πίσω απο την κουρτίνα. Δεν θέλω απλώς να αναπνέω,δεν μου φτάνει πια. Θέλω να καταλαβαίνω το πάνω-κάτω των πνευμόνων μου , θέλω να ρουφάω τις μυρωδιές , να κάνω εικόνα τα φαγητά που μοσχοβολούν τη γειτονιά.
Έχω ανάγκη να εμβαθύνω.Όχι από κουτσομπολιό , αλλά απο καθαρή ανάγκη να έρθω πιο κοντά με τον Άνθρωπο.
Αυτό άλλωστε μας κατατρέχει,αυτό μας βούλιαξε.Απομακρυνθήκαμε.
Κλειστήκαμε πίσω απο τετράγωνα μαύρα κουτιά , μικρά και μεγάλα και έγινε όλη η ζωή μας εικονίδια και οι άνθρωποι μικρογραφίες.
Ζευγάρια χωρίζουν για ένα like , οικογένειες διαλύονται για ένα prestige ανύπαρκτο.
Ο καιρός που περνάει , δεν περνάει δίπλα μας.Περνάει από μέσα μας . Και είναι στο δικό μας χέρι αν φεύγοντας θα έχει παρασύρει μαζί του τα καλά μας ή τα κακά μας.
Εσύ τι άνθρωπος θέλεις να είσαι?
Εγώ θέλω να είμαι καλά μέσα μου,να έχω ήσυχη συνείδηση και να κοιμάμαι με χαμόγελο.Θέλω να βλέπω τα μάτια του παιδιού μου στεγνά και να ακούω το γέλιο της γάργαρο.Θέλω να περνάω τις ημέρες μου με φίλους , θέλω να σταματάω κάθε κακή έκβαση καταστάσεων-όσο αυτό που επιτρέπεται- , θέλω να ταίζω τα αδέσποτα και να ντύνω με όσα θα πέταγα του άστεγους.
Θέλω να χειροκροτώ την προσπάθεια και να υποστηρίζω τη διαφορετικότητα. Θέλω να είμαι ουσιαστική φιλάνθρωπος και όχι τύπου on line.
Θέλω να μη «χάνομαι» , αλλά να κρατιέμαι γερά απο τα σημαντικά.
Εχθές είδα μία μαμά που για μία τόση δα κακή κρίση στιγμής βλέπει το παιδί της εδώ και ένα χρόνο απλώς να φουσκωνει απο τα φαρμάκα χωρίς να επικοινωνεί. Η ζωή του παιδού της σταμάτησε στους εννέα του μήνες. Αυτή η μαμά δεν άκουσε συλλαβές , δεν είδε χαμόγελο , δεν καθάρισε φαγητά απο το πάτωμα ούτε μουτζούρες απο τους τοίχους.
Και σκέφτομαι : η ζωή είναι η παράταση της αποφυγής του μη αναστρέψιμου.
Αυτό είναι .
Μικρές φυσαλίδες γεμάτες ήχους , χρώματα,αγκαλιές αγαπημένων και συναισθήματα έυθραστες..αιωρούνται στον αέρα με κίνδυνο να σπάσουν ανα πάσα στιγμή.
Εγώ θέλω να τις προσέχω τις φυσαλίδες μου.Θέλω να τις χαϊδεύω και να τις νιώθω γύρω μου. Δεν με ενδιαφέρει να κάνουν τρελά σχήματα στον αέρα , ούτε να έχουν πληθώρα σχημάτων.
Θέλω απλώς να υπάρχουν. Γιατί έτσι υπάρχω εγώ και όλα όσα αγαπάω.
Ζούμε μεγάλες στιγμές,ασύλληπτες αλλαγές . Ο χρόνος περνάει,οι φυσσαλίδες φουσκώνουν ασφυκτικά , οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν,δεν χαίρονται , δεν εκτιμούν.
Μη.
Σήμερα , αγάπησε τη κάθε στιγμή ξεχωριστά.
Σήμερα αγκάλιασε με το βλέμμα σου κάθε περαστικό.
Σήμερα τάισε ένα αδέσποτο.
Σήμερα πες στον άντρα σου πόσο τυχερή είσαι που τον έχεις.
Σήμερα πήγαινε να γνωρίσεις την διπλανή οικογένεια.
Σήμερα κοίτα το χαμόγελο του παιδιού σου.
Σήμερα.
Ότι ζούμε σήμερα . Τώρα.
Καλή ζωή = καλή στιγμή.
Μαρία Π . Ψαθά
