Αγαπημένο φανατικότατο κοινό,
Σε εσένα απευθύνομαι που ξεροσταλιάζεις ώρες ατελείωτες στο penypeny.gr να διαβάσεις το επόμενο υπέροχο άθρο μου .
Εντάξει , μπορεί να υπερβάλλω κάτιτις αλλά συγγραφέυς είμαι ότι θέλω γράφω και κυρίως,φαντασιώνομαι.
Στο δια ταύτα , με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, των κανονικών των τετράποδων , αυτών με τις μουσούδες και την ουρά και ουχί των δίποδων αποφάσισα να αφιερώσω ένα άρθρο σε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου που έχει και μουσούδα και ουρά , αλλά δεν είναι ζώο , 8 χρόνια τώρα έχει γίνει άνθρωπος.
Με την Άρτεμις , γνωριστήκαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό του Απρίλη στο Φιλοζωικό Σωματείο της Νέας Φιλαδέλφειας. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά , μάλλον τρομάρα με το πρώτο γάυγισμα.
Εξηγούμαι. Η Άρτεμις τότε , ήταν μεν 4 μηνών κουτάβι , ήδη 20 κιλά και ίσως το μοναδικό σκυλί στον κόσμο που δεν κούνησε ποτέ μα ποτέ την ουρά της στη θέα μου.Στην ήδη περίεργη γνωριμία μας ήρθε να προστεθεί και το ένα –ναι ένα- γαλάζιο μάτι .Το άλλο είναι καστανό και βλέπει άψογα και με τα δύο.
Την μικρή την είχαμε βρεί στο διάζωμα της Εθνικής οδού , να γαυγίζει στα διερχόμενα αυτοκίνητα παρέα με μία καθαρόαιμη πιτ μπουλίτσα.
Σώθηκε , όπως αντιλαμβάνεσαι από καθαρή τύχη. Δική μου.
Τότε έμενα σε ένα σπιτάκι 40 τετραγωνικά όλο και όλο και ίσα ίσα που χωρούσαν τα βασικά-χωρίς εμένα –εγώ έμενα στο μπαλκόνι.
Όταν αποφάσισα να υιοθετήσω το δεύτερο κατά σειρά σκυλί μου , ήμουν σίγουρη ότι ήθελα μεγαλόσωμο καθώς αυτά υιοθετούνται πιο δύσκολα.Μιλώντας με την υπέυθυνη του σωματείου , την λατρεμένη μου κυρία Κική , της ζήτησα να υιοθετήσω την έταιρη διασωθείσα πτι μπουλίτσα. Μου το αρνήθηκε , καθώς ο κτηνίατρος είχε δεί σημάδια πάλης στο ζώο συνεπώς θα έμενε για πάντα στο σωματείο γιατί δεν μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις του.
«Θα πάρεις την Άρτεμις» μου είπε . Φυσικά γέλασα και φυσικά με έλουσε κρύος ιδρώτας . «Εγώ αυτό το τέρας που ούτε την ουρά του δεν κουνάει,δεν το παίρνω.Την φοβάμαι.» Η απάντηση της ήταν αποστομωτική : « Μα Μαρία,θα έπρεπε να ξέρεις ότι το σκυλί διαλέγει τον ιδιοκτήτη του και όχι το αντίστροφο.Η Άρτεμις ξέρει ότι θα καταλήξετε μαζί «.
Μια εβδομάδα μετά ,πέντε περιπάτους-με πήγαινε,δεν την πήγαινα- ξεφόρτωνα την προίκα της και τα 20 της κιλά στο μικρό μου σπιτάκι.
Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν ότι το πρώτο βράδυ της συγκατοίκησης η Άρτεμις ήταν μπροστά μου μούρη με μούρη και με μύριζε. Ναι,αναγνώστα μου,με μύριζε. Χρόνια αργότερα θα μάθω ότι το έκανε αυτό για να μου μεταδώσει καλή ενέργεια και ίαση.
Η ζωή μου άλλαξε. Καταρχάς άλλο σπίτι άφηνα και άλλο έβρισκα.Κουρτίνες,μαξιλάρια,παπούτσια όλα κομφετί στα δοντάκια του μικρού σε ηλικία θηρίου μου. Ήταν κουτάβι.
Έχουν περάσει 8 χρόνια . Πλέον η Άρτεμις είναι 37 κιλά –με αυξομειώσεις διότι που κ που της κάνουμε δίαιτα-έχει αλλάξει 4 σπίτια ,έχει πάει διακοπές,έχει συναναστραφεί με όλους μου τους φίλους με απόλυτη επιτυχία , έχει ξενυχτήσει δίπλα απο την κούνια του μωρού όταν η μικρή μου είχε παλινδρόμηση στομάχου.Έχει ακουμπήσει το βαρύτατο ποδαράκι της στο γόνατο μου όταν έκλαιγα,έχει υπάρξει οικογένεια μου εδώ στην Αθήνα.
Πάνω απο όλα όμως έχει γίνει κομμάτι της ψυχής μου. Η Άρτεμις με έχει ζήσει εργένισσα , μεθυσμένη,αγχωμένη,ερωτευμένη,άρρωστη,βιαστική,απότομη,τρυφερή..με ξέρει. Και την ξέρω και εγώ.
Είναι η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ στη ζωή μου και η πιο δύσκολη. Ένα σκυλί δεν είναι αξεσουαρ.Πρέπει να φροντίζω τις ανάγκες της,πρέπει να της δίνω χώρο και χρόνο να παίζει,πρέπει να θυμάμαι ότι θέλει χάδια και τρυφερότητα,πρέπει να μην ξεχνάω ότι όταν λείπω αγχώνεται.
Δεν θα μπορέσω ποτέ όσα χρόνια και αν ζήσει να της εξαργυρώσω όλα όσα μου έδωσε εκείνη. Και αυτό κάπως με κάνει να σφίγγομαι. Την κοιτάζω να κάθεται στωικά να υπομένει τα «βασανιστήρια» της μικρής μου.Της τραβάει την ουρά,τα μουστάκια ,κάθεται πάνω της σαν να είναι έπιπλο και η Άρτεμις δεν κουνιέται. Μένει εκεί.
Όπως μένει τόσα χρόνια εδώ,μαζί μου. Γιατί η Άρτεμις δεν είναι ένα ακόμη σκυλί, η Άρτεμις είναι η σύνδεση μου με το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον μου. Αλήθεια.
Και της χρωστάω.Δεν μου χρωστάει.
Και εάν κάτι μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, είναι ότι όση τρίχα και να μαζέψω ,όσα ξηλωμένα μαξιλάρια και όσα φαγωμένα παπούτσια …στη ζυγαριά πάντα θα βαραίνει πιότερο αυτή της η ανιδιοτελής αγάπη και η πλήρης αποδοχή .
Υιοθέτησε ένα αδέσποτο. Υιοθέτησε ένα διασωθέν σκυλί. Η αγάπη που θα πάρεις,τα μαθήματα που θα σου διδάξει αλλά και η δική σου πληρότητα , δεν μπορούν φίλε μου να μεταφραστούν μήτε σε ευρώ μήτε σε pedigree.
Άρτεμις , σκυλί μου καλό,ανθρωπάκι τετράποδο,ευγνώμων θα σου είμαι μια ζωή.
Και όχι για μια δική σου ζωή , αλλά για μια δική μου.Ανθρώπινη, περίπου.
Υ.γ Σε όλες τις φωτό το μονδέλο Άρτεμις .
Μαρία Π . Ψαθά
